دكتر آريام متخصص ايمپلنت

مشكلات بيولوژيكي در گير كننده ايمپلنت هاي جوش خورده به فك موضوع بسيار مهمي در دندانپزشكي مدرن هستند. بسياري از اين قبيل مشكلات شرايط التهابي منتج از چالش باكتريايي است.

دو حالت كلينيكي در اين باره وجود دارد:

1. Peri-Implant mucisitis التهاب لثه.
2. Peri Implantitis التهاب لثه و استخوان.

البته تظاهر كلينيكي هر دو مشابه است و تفاوت ميان آن ها در تحليل استخوان در پري ايمپلنت مي باشد و معمولا انتظار مي رود كه موكوزيت تبديل به بيماري لثه ايمپلنت شود.

در اين مقاله مي خواهيم به سوالات زير پاسخ دهيم:

1. تعريف پري ايمپلنت.
2. تبديل موكوزيت به Peri Implantitis.
3. آغاز و الگوي پيشرفت بيماري.
4. خصوصيات پري ايمپلنت.
5. ريسك فاكتور هاي ايزيكاتوردي بيماري لثه ايمپلنت.
6. تخريب استخوان پيشرونده در غياب التهاب بافت نرم لثه.

تعريف كنوني پري ايمپلنت

يك شرايط پاتولوژيك كه در بافت هاي اطراف كاشت اتفاق مي افتد و به وسيله التهاب مخاط اطراف ايمپلنت و تخريب استخوان پيشرونده مشخص مي شود. از لحاظ كلينيكي، التهاب لثه توسط پروپ كردن (probing) مشخص مي شود در حالي كه تخريب استخوان توسط راديوگرافي مشخص مي شود.

تبديل موكوزيت به پري ايمپلنت

همانند دندان كه ژنژيوت (التهاب لثه) به پريودونتيت (التهاب لثه و استخوان) تبديل مي شود، موكوزيت ايمپلنت هم به Peri Implantitis تبديل مي شود. البته در حال حاضر نما و يا شرايطي كه نشان دهنده مرحله ورود موكوزيت به پري ايمپلنت باشد شناسايي نشده است. يعني از لحاظ كلينيكي نمي توان مشخص كرد كه داراي موكوزيت است يا بيماري لثه ايمپلنت و حتما نياز به راديوگرافي x-ray مي باشد.

جرم و پلاك باعث التهاب بافت هاي لثه اطراف محل كاشت مي شوند و منجر به بروز علائم كلينيكي التهاب (قرمزي وادم) مي شود. در يك بازه 21 روزه از عدم رعايت بهداشت (مسواك)، سلول هاي التهابي (Bcell و Tcell)  بافت لثه را در حدود 0?14 mm فرا مي گيرند.

چنان چه بيمار داراي موكوزيت در برنامه هاي مراقبت هاي حرفه اي دندانپزشكي (جرم گيري و ارتقا بهداشت دهان) شركت كند، احتمال تبديل موكوزيت وي به پري ايمپلنت حدود  20 درصد مي باشد و در صورت عدم مراقبت حدود 45 درصد مي باشد و اين مساله نشان دهنده اهميت مراقبت هاي دوره اي توسط بهترين متخصص ايمپلنت مي باشد.

آغاز و الگوي پيشرفت بيماري و خصوصيات Peri Implantitis

بيشتر ايمپلنت ها اولين علائم تحليل استخوان (>0.5 ميلي متر) را بعد از سال دوم و تعداد بيشتري پس از سال سوم نشان مي دهند. الگوي تحليل استخوان در اطراف محل كاشت بيشتر از اطراف دندان است. در مورد ويژگي آن بايد گفت كه پري ايمپلنت داراي قرمزي، ادم، افزايش حجم  لثه، خون ريزي در لمس Bopt، ترشح چرك و تحليل استخوان در نماي گرافيكي مي باشد.

مقلد بيماري لثه ايمپلنت

ضايعات مخاطي دهان كه مي توانند پري ايمپلنت را تقيلد كنند شامل موارد زير مي شوند:

1. تومور هاي بدخيم اوليه (اسكواموس سل كارسينوما (scc)).
2. متاستاز تومور هاي بدخيم.
3. پالوژنيك گرافوتوما و ژانت سل گرانولوما.

ريسك فاكتور هاي انريكاتور هاي Peri Implantitis

1. تاريخچه پريودونيت (پيوره): پريودونتيت يك بيماري شايع است. رتبه ششم بيماري ها را در جهان دارد. حدود 50 درصد بالغين بالاي 30 سال آن را دارند. در افراد بالاي 65 سال اين مورد به حدود 70 درصد مي رسد. درمان آن در بيماران با تاريخچه پريودونتيت سخت تر و زمان بر تر است. بيماران با سابقه پريودونتيت در ريسك بالا تري براي ابتلا به پري ايمپلنت در حدود 5 برابر هستند.
2. سيگار: سيگار قويا باعث پريودونتيت مزمن و تحليل استخوان در دندان مي شود. ولي در كمال تعجب شواهد قطعي مبني بر ريسك فاكتور بودن سيگار براي ايمپلنت و ايجاد Peri Implantitis وجود ندارد.
3. ديابت: ديابت يا بيماري قند يك گروه از بيماري هاي متابوليك هستند. شيوع جهاني ديابت در جمعيت بالغين حدود 8 درصد مي باشد و اين بيماري به عنوان يك ريسك فاكتور براي پريودونتيت (پيوره) محسوب مي شود. شواهد در دسترس امكان نتيجه گيري قطعي در مورد تاثير ديابت بر انجام كاشت دندان و لثه اطراف آن را نمي دهد ولي بعضي محققان معتقدند كه ديابت تاثيري قابل توجه بر بيماري ايمپلنت دارد.

كنترل جرم و پلاك ضعيف

در بيماري هاي لثه دندان نبودن يك برنامه مشخص براي معاينات دوره اي باعث تخريب بيشتر لثه اطراف دندان مي شود. در مورد كاشت دندان هم شواهدي قوي مبني بر اين كه كنترل جرم و پلاك و معاينات دوره اي توسط بهترين متخصص ايمپلنت باعث كاهش ريسك ابتلا به پري ايمپلنت مي شود و در صورت عدم رعايت آن احتمال ابتلا به بيماري لثه ايمپلنت تا 5-7 برابر بيشتر مي شود.